bazen bir adım attığımızda her şeyin değişebileceğini bilmek ister miyiz? evet. Peki o adımı atmaktan bizi alıkoyan nedir? evet. Soru bu. Merakımızı tutan keşfetmemizi engelleyen yargılar bir kapıyı açmaktan geri tutan şey nedir? eğer bir macerada değilsek eski alışkanlıklarımız bizi tutuyor olabilir. bir kırılma arıyor olabiliriz. bu bir anda olan bir şey sanırız ama değildir. yavaş yavaş değiştirerek olur. Asıl olan dünya gelişimizde bir karakterimiz bir benliğimiz vardır. onu kaybedip onu ararız. özümüzü dünyaya gelişimizi kutladığımız günlerde birazda artık içimizdeki çocuğu büyütmemiz gereken durumlar olur. hepsi büyümemiz için dünya da algıladığımız zamanla yaşlandığımızı sandığımız ama çocuk aklımızdan, kalbimizden uzaklaşamayız. Uzaklaşmamızda gerekir. Çünkü bizi aslında dinleyen ya da bizim dinlediğimiz onun sözleri. Bunu biraz farklı bir yere aslında aynı bir yere bağlamak istiyorum ve dünyanın çocuklara ait olduğunu düşünüyorum. Hepimizde yetişkin görünümlü ama içimizde büyümeyen bir çocuğa sahip insanlarız. ve de yazıya başlarken ki ilk düşüncem şimdi biraz daha yazı kişiselleşmeye başlıyor tekrar bir yere bakıp düşünmeyi seven biriyim. bu odamda karşımdaki çam ağacıydı bu sabah daldım görüntüsüne sonra aklıma keşişler geldi. bütün gün durup düşünmeyi ya da sabit yerde olup düşünmemeyi başarabilip hayatı da böyle konumlandırıyorlar. bu biraz değişse ne olurdu diyorum. biz çok hareketlensek dünya biraz yavaşlasa. neden olmasın 🙂 ya da karşılığı olur mümkün 🙂 bu keşiş konusuna devam edeceğim 🙂