Cadı olarak nitelendirilen bir neslin o zamanda yaşamayan hali. Varlığını sürdürebilmek için aklıyla hareket ettiğinde eril düzenin bir şekilde dalga geçip yerdiği sadece bu fikri bir kadından duydukları için alay konusu olan bir kadın. Bu şiddeti seçmediği için düzenin yok etmeye çalıştığı. En azından artık cadı olarak yakılmıyor diye sevinelim mi yoksa akılcılığımızı feminenliğimizle saklayalım mı? Aslında olan benliğimizi yansıtamamanın derin üzüntüsü.. Dışarı da olan dünya da kabul edilmek için fikirlerimiz çok mu ciddi olmamız gerekiyor fevri bir şekilde gülerek anlatamaz mıyız bunu? Ya da aklımızla ilgili çok büyük beklentiler kendini ispatlama çabası olmadan hareket edebilsek herhangi birinden duydukları için değerli olsa fikrin kendisiyle ilgilenilse artık her şeyden bağımsız olarak fikrin kendisiyle. Kadın kendini saf göstermek zorunda kalmasa bir şey ispat etme çabası olmadığında ya da bu iyi niyetli düşünceler saflık olarak algılanmasa aslında erkin şiddetinden uzak naif ruhlara sahip çok daha duygularıyla hareket eden bir düzenle değişse. İnsanlar sadece birbirlerini sevdikleri için birbiriyle olsa mesela. Yine her şeyden bağımsız sadece sevgisiyle varlığını gösterseler dünya da. Ruhların dolaştığı mekandan, yaşanan zamanın çok ötesinde bir yerde ruhların dansıyla taçlansın. Düşüncelerim çok romantik, hayalci algılanabilir böyle olduğu için bir özür borçlu değilim. Günümüzde kadının sıkıştığı bir yer ve yine günümüzde cadı atalara sahip bir kadının her ruh için özgürlük istediği bir düzen. Her nerede olursa uzayın içinde bir yerde mümkün bu düzen.